Poniedziałek dzień papierów

Wstaję po ósmej i budzę psa na spacer. Potem kawa, sprawdzanie mejli, szybka kąpiel, i kilka papierosów pomiędzy czynnościami. Jadę na uczelnie, wpisy i kompletować „teczki”. Jest już bardzo gorąco. Zastanawiam się czy w drodze powrotnej nie zajechać do „Liroya” po wiatrak i może ziemię do kwiatków, bo jeden ucieka z doniczki.

Do piętnastej czterdzieści kompletuje dokumenty, kseruje, porządkuje. Robi mi się nie dobrze. Idę do kawiarni którą odtworzono na uczelni. Ceny raczej nie studenckie, nawet nie akademickie. Cappuccino za 6 zła. Patrzę na bułkę. 12 złoty. Wytrzymam do obiadu. Trzeba będzie dalej jechać na chińskich zupkach. Obsługa miła. Za miła. Irytuje mnie to. Wracam do pokoju i dalej się irytuje. Tyle drzew, tyle tuszu, plastiku, tonerów, energii – habilitacja to naprawdę nieekologiczny proces. I jeszcze tyle czasu zmarnowanego. Dobrze, że WN Katedra  wykonała miły gest i przysłała książki – mniej kserowania. Dzięki raz jeszcze!

Udało się prawie zebrać cały główny dorobek. Poza jednym tekstem, nie mam książki przy sobie. Reszta tekstów też prawie zebrane, z cztery zostały, trzeba też odnaleźć źródła. No i jaszcze stara książka. Z tym to problem. Segregator pęka w szwach. Idę po następne, z odzysku. Współczuję ewentualnym recenzentom. Tyle czytania. Oj, oj, oj.

Wracam do domu. Martwię się o Wilczusia. Po drodze „Biedra”, bo energetyki i cappuccino, aby móc pracować. Coś na szybko do jedzenia. Nic ciekawego dla niejedzących mięsa. Sałata, pomidory, ogórek i feta. Sok z cytryny, oliwa z oliwek i przyprawy dla smaku.

Mrożona kawa po obiedzie. Jest za piętnaście dziewiętnasta. Nic dzisiaj nie zrobiłem. I zapomniałem wydrukować tekstu.

Kolacja dla Wilczusia. Potem spacer. Może coś poczytam. Ale jestem wycieńczony. Za gorąco jest. Za dużo głupiej roboty. To mi niszczy mózg.

Aha, i wczoraj napisałem jeszcze wierszyk. Dawno nie pisałem wierszyków. Tu można poczytać. Tyle zostało z jednego opowiadania.

Dobra. Spadam. Za gorąco. Wylogowuję się. Siema!