Promocje

Siedzę ze znajomym. Jest pełnia lata. Palimy papierosy i się pocimy. Rozmawiamy o różnych sprawach. Normalnie, chaotycznie – dygresja za dygresją, urwane wątki, podążanie za skojarzeniami, rozkojarzenia. Mówię o blogu, że piszę i coś marudzę.

-Tu chodzi jedynie o fejm – odpowiada. – Nic więcej.

Nie wiem czy mówi o moim blogu czy ogólnie o blogach. I czy w tym ogólnie, to moja praktyka też się mieści. Czy to rzeczywiście robię z czysto narcystycznych pobudek? Radość wielka mnie ogarnia, gdy post przeczytają z cztery osoby, ktoś kliknie „lubię to” pod postem na fejsie?

Na początku, pierwszy wpis na blogu, cele zdefiniowane

Od reality show do autoetnografii

Trochę się zmieniło od tego czasu. Główna idea została.

Komentować i czynić publicznym życie akademickie.

-Kogo to interesuje?- mówi inna osoba. – Garstkę ludzi. To nie jest publiczne. Daj sobie już spokój z uniwersytetem. Szkoda zdrowia, energii. I tak to sensu nie ma.

Mało co ma - myślę.

A publicznym czynimy to, co uznajemy za wartość nie tylko dla siebie, ale i dla innych. Wolna myśl, czynienie świata i siebie lepszymi, relacje poza rynkiem i państwem – uniwersytet potencjalnie ma wielką wartość. Zwłaszcza, gdy stanie się powszechny i się uspołeczni.

Jest o co walczyć.

Co ma do tego blog?

W otchłaniach internetu, mrokach sieci, w nadmiarze informacji – nic nie znaczysz, nic nie znaczy.

Przyłapuję się, że przeglądam strony dotyczące promowania bloga. Stać się chociaż trochę widocznym.

Dla sławy?

Raczej dla pieniędzy. To bardziej racjonalne i zrozumiałe. Prawda?

A tak serio, to gdyby wierzyć google, to posty moje docierają do większej ilości osób, niż statystycznie artykuł naukowy. Poza tym, staram się, aby docierały do osób spoza akademii, spoza mojej bańki.

Pisząc książkę, też chciałem, aby czytano ją poza uniwersytetem. Nie dla sławy, ale dla czynienia rzeczy publicznymi.

Nekrofilna produkcja akademicka i pieśni partyzantów. 

Autoetnografiapracy akademickiej i dydaktycznej w czasach zombie-kapitalizmu

Dla badaczy jakościowych i pedagogów krytycznych wychodzenie poza środowisko akademickie, mówienie w przestrzeni publicznej, jest bardzo ważne. Badamy i działamy nie dla punktów (te się zdobywa, aby przetrwać zły czas destrukcji 2.0). Badamy, aby prowokować dyskusje, zmianę wokół wartości i tematów, które uznajemy za społecznie ważne. Henry A.Giroux w niektórych tekstach mówi, że takie zaangażowanie jest o wiele ważniejsze niż wymyślanie kolejnych teorii, przynoszących prestiż w środowisku naukowym, ale niemającym znaczenia dla życia obywateli i obywatelek.

Bloguje nie by promować siebie, ale by przemawiać w przestrzeni publicznej. Zresztą „ja” to tylko iluzja. Chwilowe złożenie. Są ważniejsze sprawy. „Ja” to czasami tylko narzędzie do badania.

Z tego też powodu, aby promować myśl, zdecydowałem się na udział w konkursie.

Blogs from heart konkurs – pasja i praca

Z tego powodu spamuje na różnych grupach.

Blog książkowy również jest próbą zaangażowania się w przepływ idei, prowokowania dyskusji.

Blog Wilka… trochę radości można chyba mieć. I robić czasem coś bezsensu.

Dlaczego o tym piszę?

Może żeby ułożyć sobie samemu w głowie, po co to robię. Zabiera to przecież trochę czasu.

Może jakiś/jakaś zbłąkana czytelnik/czytelniczka wejdą tutaj i zapytają sami siebie – ale o co chodzi? Co ja mam do tego? Nie jestem związana z uniwersytetem, nie zajmuję się nauką?

Pisałem, próbowałem, wyjaśnić dlaczego walka o wolny uniwersytet i wolność badań jest istotna:

Na co komu wolni akademicy. I co ma społeczeństwo z wolnych badań.

Poza tym, zmiany w uniwersytecie dotyczą nie tylko uniwersytetu – zawarta jest tam ogólna wizja jednostki, społeczeństwa i pewien system wartości. Od lat trwa transformacja całego życia społecznego według pewnej wersji neoliberalizmu (w sosie lokalnym). Uniwersytet jest tylko jednym z elementów. Najlepiej mi znanym – z doświadczeń świata pracy spoza akademii, z lektur i rozmów z innymi osobami, dostrzegam wiele podobieństw – odnośnie relacji, rozumienia siebie, sensu życia, sposobów zarządzania, sporów o inność…

Żywię nadzieje, że osoby spoza odnajdą coś wspólnego. Reforma, której pragnę, nie może ograniczyć się do uniwersytetu – w obliczu kryzysów potrzebujemy nowego świata, który możemy stworzyć jedynie wspólnie. Rozmawiając, dzieląc się problemami i wspólnie marząc.