Autoetnograf w akcji

Dzień zaczynam trochę późno, spacerem z psem. Przed dziewiątą jestem z powrotem. Kawa, sprawdzanie poczty, facebooka, rundka w jednej z internetowych gier. * Postanowiłem, że dzisiaj dzień czytania. Nieinstrumentalnego, niezwiązanego z obecnymi projektami. Najpierw jednak piszę notkę na bloga , co zajmuje ponad godzinę. Jest 11 gdy z druga kawą siadam do czytania. * Czytam Granice kontroli . Wciąż się rozpraszam. Net. Kawa. Papieros. Papieros. Net. Może to przez pogodę. Jest pochmurnie, deszczowo. Może dlatego, że zastanawiam się po co to czytam. To książka o kontroli, o władzy, a tym się jaram jak ksiądz ministrantami. Mimo to ciągle gubię wątek. * Wrzucam cytat na fejsa: "Często zdarzało mu się zajmować zdecydowanie odmienne stanowisko w przypadku tej samej kwestii"(Nahirny, 2018, s. 29) i kolejny: "Możliwe, że także jemu własna myśl wymknęła się spod kontroli." ( Nahirny, 2018, s. 29) – brak reakcji. A mnie to bawi. I ta wiara w aut

W nocy wrzuciłem pierwszy szkicowy zapis dnia i później, czekając na sen, stwierdziłem że: a) podoba mi się taka obraz siebie, który wyłania się z zapisu. Od momentu wstania, około godziny ósmej, do północy, byłem cały czas w pracy: krótka przerwa na obiad i dłuższa na kolacje oraz dwa spacery z Wilkiem – i tyle. Produktywny dzień, produktywne ja. Wymarzony dzień. Na ile jest to opis oszukańczy? Wytworzony dla odpowiedniego efektu? By się sobie i Wam podobać? b) każdy chyba był uczony w szkole (jeżeli miał pecha i tam trafił) jak pisać pamiętniki. „Nie, nie, nie – twarz polonistki robiła się czerwona ze złości. – Nie zapisuj godzina po godzinie tego co robiłeś/robiłaś. Nuuuda! Tylko to, co w dniu danym było naj, wiesz najlepsze, najgorsze, i tak dalej. Tylko to, co istotne”. Tymczasem ja postępuję wbrew przykazaniom. Oczywiście, mógłbym tworzyć rodzaj pamiętnika i zapisywać tylko to, co naj. Dlaczego by nie. Pamiętniki bywają wykorzystywane przez autoetnografów dość częst

Papieros – kawa- internet: poczta, odpowiadanie na mejle, fajs, skrolowanie, odpowiadanie na komentarze, sprawdzanie powiadomień, karmienie swojego ja – papieros – godzina do wyjścia – co robić? – poprawianie tekstu nad którym pracuje? Nie, raczej nie, już tylko 40 minut do wyjścia. Coś poczytać? Ale co? Parę mejli jeszcze do napisania – kolejna kawa – skręty żołądka i mdłości– 30 minut do wyjścia – piszę mejla, kolejnego, w sprawie finansowania badań – natrafiam na tekst o mobbingu na uczelniach i myślę sobie, że nowe statuty niektórych uniwersytetów sprawią, że będzie jeszcze gorzej – pisanie kolejnego komentarza, tym razem, marudzę wraz ze znajomą, że tyle pracy bezsensownej, wypełniania papierków, a to można lepiej zorganizować – 10 minut do wyjścia. To już nie poczytam. Papieros i pakowanie się, pakowanie się do samochodu i na uczelnie. – potem konsultacje, dyżur. Na uczelni. Najpierw wypełnianie podań o dofinansowanie, i kserowanie dokumentów do „teczek” bo jestem w t

Nie pamiętam szczegółów. Kiedy i gdzie toczyła się rozmowa. Zastanawialiśmy się nad reality show dotyczącym życia akademików związanych z naukami społecznymi i humanistycznymi. Z takich kręgów się wywodziliśmy, a mówiąc precyzyjnie, do takich aspirowaliśmy. Bo byliśmy młodzi, młodsi niż teraz, dopiero wkraczaliśmy w mury uczelni. Stwierdziliśmy wtedy, jeżeli dobrze pamiętam, to ja to nawet powiedziałem, że mało kto chciałby to oglądać. Nuda. Koleś siedzi przed kompem, stuka w klawisze, albo siedzi i czyta. Godzina za godziną. O idzie coś zjeść. O ktoś do niego dzwoni. Znowu czyta. Udaje, że czyta. Udaje, że pisze. Ogląda fejsa. Snuje się po necie. Idzie spać. Wstaje. Siada przed komputerem. Siada z książką. Pasjonujące. Spisujemy pomysł i lecimy go sprzedać. Każda stacja będzie się o niego biła. No dobra, czasami taki akademik prowadzi zajęcia. Kto był studentem lub studentką to wie to. I wie dobrze z czym to się wiąże. Akcja jak w Adrenalinie . Możliwe, że taki program m