Od reality show do autoetnografii

Nie pamiętam szczegółów. Kiedy i gdzie toczyła się rozmowa. Zastanawialiśmy się nad reality show dotyczącym życia akademików związanych z naukami społecznymi i humanistycznymi. Z takich kręgów się wywodziliśmy, a mówiąc precyzyjnie, do takich aspirowaliśmy. Bo byliśmy młodzi, młodsi niż teraz, dopiero wkraczaliśmy w mury uczelni. Stwierdziliśmy wtedy, jeżeli dobrze pamiętam, to ja to nawet powiedziałem, że mało kto chciałby to oglądać. Nuda. Koleś siedzi przed kompem, stuka w klawisze, albo siedzi i czyta. Godzina za godziną. O idzie coś zjeść. O ktoś do niego dzwoni. Znowu czyta. Udaje, że czyta. Udaje, że pisze. Ogląda fejsa. Snuje się po necie. Idzie spać. Wstaje. Siada przed komputerem. Siada z książką. Pasjonujące. Spisujemy pomysł i lecimy go sprzedać. Każda stacja będzie się o niego biła.

No dobra, czasami taki akademik prowadzi zajęcia. Kto był studentem lub studentką to wie to. I wie dobrze z czym to się wiąże. Akcja jak w Adrenalinie.

Możliwe, że taki program mógłby być wykorzystywany jako lek na bezsenność. Nie uszkadza wątroby. Trochę oczy, ale tylko trochę. I nie uzależnia. To na pewno. Ponadto ma pozytywny skutek uboczny – oglądający zaczyna postrzegać swoje życia jako interesujące. „Może nie zostałem poszukiwaczem skarbów ani innym awanturnikiem, czy chociażby powstańcem w którym z przegranych powstań, ale przy takich akademikach, to ja jestem Indian Jones.”

Oczywiście, trochę żartowaliśmy, bo i trochę chyba pijani byliśmy. Wiedzieliśmy, że prawda życia akademickiego jest nie do pokazania, że cały dramat rozgrywa się w środku. W środku osoby. Duchowe zmagania i tego typu niestrawności. No bo nie wiedzieliśmy, co się tak naprawdę dzieje wewnątrz uniwersytetu. House of Cards czy Gra o tron mogą się schować!

Nie wiedziałem wtedy, że zostanę producentem reality show pod tytułem „Z życia peryferyjnego akademika”. Ba! Producentem, reżyserem i głównym aktorem. Pierwszy sezon można obejrzeć tutaj, za darmo. Chociaż nie gwarantuje, że nie zaszkodzi na wątrobę. Wchodzisz na własne ryzyko! Zostałeś/zostałaś ostrzeżony/ostrzeżona!

Tak się jakoś dziwnie złożyło, że zostałem badaczem swojego życia (Richardson, 2002), akademickiego – bo innego nie mam. I chociaż może wydawać, że po pierwszym sezonie, nic nowego już się nie pojawi, to producent, reżyser i aktor w jednej osobie, nie zamierza jeszcze umierać. A póki żyje, rzeczy się zdarzają, a może nawet wydarzenie się wydarzają. W każdym razie, jest o czym pisać i kolejne strony się zapełniają.

No więc, zaczęło się od pijackich żartów, a skończyło na autoetnografii. Ale co to ma wspólnego z tym blogiem? Powoli. Trzeba przytoczyć kolejną historyjkę.

Oczywiście znowu szczegółów nie pamiętam. Rozmowa dotyczyła reformy szkolnictwa wyższego, niesłynnej Ustawy 2.0. Najprawdopodobniej odbywała się ona w przestrzeni wirtualnej. I dotyczyła protestów – tych planowanych, wymarzonych, co odmienią oblicze akademii i powstrzymają destrukcję. Wtedy ktoś powiedział, że jednym z naszych działań powinno być ukazywanie realnego życia akademików i akademiczek. Media wraz z politykami kreowały obraz karykaturalny. Dla niektórych jesteśmy jakimiś kosmitami. Dobrze pokazać jak, w jakich warunkach, za ile i ile pracujemy. Odzyskać narracje o sobie i własnej pracy!

Po utworzeniu pierwszego sezonu (wiecie gdzie jest dostępny) wpadłem na pomysł, aby poddać swoją pracę bardziej drobiazgowemu zapisowi. Wiele dni mi umyka. Wiele też pewnie jest dla mnie samego niewidoczne. Zastanawiam się jaki obraz wyłoni się, gdy będę rejestrował dni pracy, ile godzin, co robiłem, ale też dzielił się efektami, notkami z lektury i wstrzasajacymi cytatami, które odmienią Wasze życia. Albo chociaż jedno życie.

Notki w większości będę raczej techniczne, niż zgodne ze sztuką autoetnografii sugestywnej. Raczej zbiór danych, cokolwiek to znaczy. Zapis – o ile zapis jest możliwy. W sumie to mogą być nudne. Suche. Pozbawione większego sensu. Dobra reklama! Już was zachęciłem, co nie?

Mogą też, jak wszystkie posty, być lekko „źle” napisane. Częściowo dlatego, że mam uszkodzenie mózgu, które sprawia że nie widzę błędów, a jak jestem zmęczony, to tendencje do „złego” pisania się nasila. Przepraszam.

Pisanie tych notek, może też być próbą przezwyciężenia kryzysu w jakim się znalazłem po pierwszym sezonie. Autoetnografia to też terapia. Niekiedy.

Ponadto, takie „na żywo” relacje mogą przyczynić się do stworzenia jakieś wspólnoty. I może stworzenia jakiś projektów? Kto to wie?

No, nie wiadomo co się wydarzy. Sam jestem ciekawy.

Pomysł jest. Gorzej z jego realizacją. Który to już blog, który inicjuje? Też się zgubiliście? Mi zabrakło palców w obu dłoniach, a na matematyce nie uważałem, czytając kryminały pod ławką. Dajmy, że to trzeci. Albo czterdziesty czwarty. W każdym razie magiczny. Jak ja.

Pozdrawiam, hej.