Przejdź do głównej zawartości

Poniedziałek: ogarniania część dalsza




Rano przy kawie znowu lektura artykułu o reformie. Komentuje na jednej stronie. Ogólnie to już nie mogę słuchać bzdur o spadku jakości doktoratów. Proszę o badania, a nie „przekonania”. Takie przekonania to wyraz jedynie ideologii konserwatywnej i/lub rynkowej. W pierwszej wiadomo, rozum został nierówno rozdzielony. Najwięcej dostali go oczywiście politycy. Ktoś wątpi? W drugim, taka ekonomia dla przedszkolaków, jak towaru jest dużo to cena spada. Szkoda gadać. Cała ta ustawa to wydaje mi się, wujek mówił, że w stanach, mam przeczucie i niestrawność. Badziew opakowany w pięknie, za publiczne pieniądze promocja pewnego typka i jego przydupasów. Szkoda tylko, że zabawa w reformatora wiąże się z tragediami niektórych osób. Ale o tym chyba nie przeczytacie w gazetach.

Po kawie, papierosach i kolejnej kawie jadę załatwiać sprawy z bibliotekami i dokumentami. Parkuję przy uczelni. Komputer działa wolno. Stwierdzam, że najpierw podejdę do jednej fili. W tym czasie system powinien zaskoczyć.

Pogoda nie jest zła na spacer. Zwłaszcza, że większość czasu idę w cieniu drzew. Lepsza perspektywa niż kiszenie się w puszcze samochodu.

Komputer zaskoczył. Wypełniam dokumenty. Biblioteka. Kawa po drodze. I papieros.

Do domu wracam przed piętnastą. Spacer z psem. Zakupy. Obiad. Piszę recenzje Leavy

Przychodzi paczka z pierwszą moją naukową książką od wydawnictwa Książka i Prasa – będzie do teczek. Dziękuję.  

Artykuł, że Ziobro nie będzie jednak pozywał profesorów z UJ. Litościwy. Dobry pan.

Dzwonię w sprawie biletów lotniczych. Wilczuś jest wyższy niż sądziłem. Nie mogę jakoś wyobrazić sobie tego, że ma lecieć w luku bagażowym. Może uda się coś wynegocjować. To przecież mały piesek Chihuahua. No na sterydach, ale jednak.

I idę czytać o zombie. Cześć.

Komentarze

Popularne posty z tego bloga

Promo: Tomik wierszyków

  Nie cierpię tego momentu – chociaż wcześniej jawi mi się on jako radosny – gdy coś się jednak ukazuje. Wszelkie moje teksty są lepsze, gdy są schowane. Moment, gdy się ukazuję, to jakby dopiero wtedy padało na nie światło, ukazujące pełnie nędzy. Już ich nie lubię. Chciałbym znowu je schować. W mroku nabierają niesamowitych kształtów, zyskują na wartości.  

Drugi dzień na ulicach

  Dla mnie to drugi dzień na ulicy. Przed wyjściem piszemy na kartonach oraz na biało-czerwonej fladze malujemy piorun - to nowa Polska, która rodzi się z siły kobiet. A ja pierwszy raz maszeruję pod tymi kolorami. Widzę, że są też te, pod którymi zwykle chodziłem. Powiewają flagi czarne, czarno-czerwone, tęczowe, niebieskie i biało-czerwone. Ludzi jest więcej niż wczoraj. Wylewają się z placu na pobliskie chodniki. Nie tysiąc, nie dwa, nie pięć. Nie widzę początku ani końca – ostatnio ludzie bardzo polubili spacery. Zwłaszcza dziewczyny. Wyszło też sporo znajomych. Tych, co nie widziałem od dawna, starzy znajomi z czasu aktywizmu, byłe studentki, współpracownicy. Robi się rodzinnie, gdy stoimy w kilka osób snując polityczne rozważania. Później, w marszu trochę się gubimy, pochłonięci proszeniem, aby władza szybko się oddaliła i dała wszystkim spokój. Jest spokojnie, radośnie, ale też bojowo - rząd dostaje jasny przekaz, chociaż chyba ma trudności z rozumieniem. Wła

Obserwatorzy

Top Lista Najlepsze blogi

Najlepsze Blogi
zBLOGowani.pl
Konkurs blogów pisanych sercem