Wtorek: nieogarnianie

Nie dość, że mam problemy ze snem, to jeszcze Wilku jest zakochany i mnie budzi przed piątą rano. Dwie kawy i trochę czytam. Majewska na przemian z Loureiro. Kontrpubliczności i zombie.

Dostaję mejla, że Wilkczuś został przeniesiony do luku. Zaczyna mnie boleć głowa. Odechciewa mi się jechać. Dwie godziny wśród bagaży, całkiem sam, pierwszy raz samolotem.

Idę spać o dziewiątej. O dwunastej wstaję. Kawa. Wysyłam część dokumentów związanych z innym wyjazdem. Muszę wypełnić jeszcze na jeden. I kupić bilety. Zostawiam to na wieczór. Nie za dobrze się czuję. Czytam już tylko Loureiro.

Krótki spacer z Wilczusiem. Obiad. I znowu sen. Nie mam siły pracować. Wszystko mnie boli.

Wieczorem próbuję czytać. Rozmowa ze znajomymi, że lepiej niech Wilku w luku nie leci. Denerwuje się. wypalam kilka papierosów pod rząd. Zapomniałem, że miałem dzisiaj odwiedzić rodziców. Jest już po dwudziestej pierwszej. Jutro zadzwonię do linii i ogarnę papiery.

Może poczuję się lepiej jak już wrócę z tych wszystkich wyjazdów. Istny maraton. Cztery konferencje w dwa tygodnie. Wakacje akademika. Do końca jeszcze nie mam przygotowanych wystąpień. Ćwiczenie referatu o The Walking Dead skończyło się po godzinie. Byłem dopiero w połowie. A osoba, która słuchała tego wszystkiego prawie zasnęła. Trzeba to trochę skrócić.

Informacja, że Giroux napisał tekst o neoliberalizmie i faszyzmie. Trzeba będzie przeczytać. „Neoliberal Fascismas the Endpoint of Casino Capitalism”. Tytuł niezły. Chociaż nie lubię czytać ostatnio Giroux. Jest strasznie pesymistyczny. Wiem, że czasy takie. Na ścianie widzę nagłówki: „Czy włosi oddadzą kraj w łapy faszystów”, „Odsuwająsędziego Bilińskiego, który uniewinniał za udział w protestach antyrządowych”. Robi mi się niedobrze. Wyłączam fejsa. Zwłaszcza, że jakiś bloger czepia się, ze skomentowałem nie tak jak chciałby. Nie mam nastroju na rozmowę. Zastanawiam się nad sensem promowania blogów w taki sposób. Kopiuję jego komentarz z mojego i wklejam pod jego postem. Źle się czuję i nie jestem w dobrym nastroju. Boję się tego lotu z Wilczusiem.

 

Potem przeglądam pierwszy artykuł. Kończy się dość optymistycznie: „Twierdzenie, że Włochy dały się uwieść skrajnej prawicy, nie jest fałszywe – ale jest powierzchowne. Ta prawica potrafi być głośna, jednak nadal pozostaje mniejszością. Wciąż jeszcze można ją pokonać.” Przynajmniej we Włoszech.

 

Wracam do czytania o zombie. Jutro uzupełnię papiery. I może ponownie złoże wniosek grantowy. Za pierwszym razem dwie recenzje były pozytywne, trzecia już nie, ale trudno było uznać ją za merytoryczną. Ocenianie artykułu przez czasopismo – nie ma na listach ministerstwa to znaczy, że kiepskie. A to, że jest na Scopus to już się sprawdzić nie chciało. Badania wstępne – nie wiadomo czy jest co badać. I w tym stylu. To nie będę nic zmieniał. Poza artykułem. Tym razem dam z IF.