Autoetnograf w akcji

  W moich chaotycznych lekturach ponownie sięgnąłem do książki przysłanej mi przez Piotra Zamojskiego „ Manifesto for a Post-Critical Pedagogy ”. Wcześniej, z braku czasu przeczytałem tylko sam manifest. Teraz podążam dalej. I może za jakiś czas napiszę recenzję na „ polecam poczytać ”, bo to ważna rzecz jest. Zastanawiam się tylko nad jednym. Lewis porównuje manifest Hodgsona, Vlieghego i Zamojskiego do manifestu komunistycznego. Tylko, że manifest post-krytyczny jest bardziej emocjonalny, niż analityczny. Manifest komunistyczny chociaż wybiega w przyszłość, mówiąc o tym, czego jeszcze nie ma, to jednak wyłania się z tego, co jest i co się staje. Jest zakorzeniony w krytycznej analizie rzeczywistości. Tymczasem „post-krytyści” po pierwsze, odnoszą się do problemów teoretycznych – to ograniczenia teorii są tym, co wykluwa nową perspektywę. Zaczynając od teorii, to co materialne, rzeczywiste, ujęte zostaje ujęte jako pewny „efekt” lub jako „przykład”. Po drugie, pozostaj...

nie skończyłem raportu – wiem – raportowanie wszystkiego powinno zwiększyć samokontrolę kontrola powinna przyczynić się do większej produktywności dzięki rozwojowi samoświadomości można usunąć z procesu elementy zakłócające spotkania ze znajomymi, siedzenie na fejsie, czytanie książek niezwiązanych z projektem, oglądanie filmów i seriali… skrócić rzeczy konieczne: gotowanie, rozmawianie, spanie, spacery, zabawy z psami… kontrolowanie i zapisywanie ja które nie pozwala sobie na zaniedbania produkujące i produkcji podporządkowane wykuwające się przez słowa i w słowach uciekasz w stronę nie objętą nadzorem, niezapisaną – strefę marnotrawienia, trawienie czasu bezproduktywnie, zabijania go bez żadnych konsekwencji i milczysz, bo wiesz, że zaniedbanie przynosi wstyd nie jest zgodne z wizją ja, które pielęgnujesz zapracowanego, produkującego wstydzisz się tego, czym naprawdę jesteś że nie jesteś tym ja które sprawia, że wolisz siedzieć przed ek...

Dzień pierwszy – tak jak pisałem w poście Utknąłem – siedzenie przed monitorem, przeglądanie tekstów, szukanie inspiracji i pomysłu na układ treści. Znalazłem analizę filmu „Jak zostać królem” , która pasuje do tematu. Obejrzeliśmy go wieczorem wraz z piesami. Ciekawa rzecz, tylko czy napisanie o tym nie byłoby zbyt dużą dygresją? Ilość napisanych stron: 0. Dzień drugi – pisanie zaczyna iść – przez cały dzień coś tam grzebię powoli. Ilość napisanych stron: 7. To wciąż wprowadzenie, robienie kontekstu. Waham się ile trzeba i czego. Przytaczanie literatury. Bardzo mało od siebie. Wciąż nie przechodzę do analizy. Do tego, co ważne. I samodzielnego myślenia. Dzień trzeci – znowu mało pisania – niby doczytuje teksty, które mogą się przydać do szkicowania tła – tak jakbym bał się przejść do mówienia od siebie – rozpraszam się – siedzę na fejsie, przeglądam blogi, piję kawę za kawą – idę z psami na ogród pozbierać jeżyny bo już się sypią. I żeby pieski pobiegały. Zaraz trzeb...

  Dzisiaj wracam do pisania tekstu, który zacząłem w 2016 roku. Najwyższy czas, bo termin do końca miesiąca. Luz, myślę sobie, miałem przecież rozbudowany szkic. Miałem? Przez kilka godzin przeglądam dysk i jedynie szkic szkicu, nic co przypomina artykuł. Może jednak tylko mi się wydawało… No trudno, myślę, napisze się od nowa. Otwieram czysty plik i próbuję. Ale… no znowu, sprawdzam dysk – to co było, wydaje się lepsze od tego, co się jawić zaczyna. A może jednak nie było? Nic a nic. Poza trzema stronami notatek nic nigdy więcej nie powstało? Ponownie próbuję pogodzić się ze stratą. Pisanie jednak nie rusza. Pojawia się znana pokusa: rób coś innego, zapomnij. Jesteś zbyt głupi. Za mało wiesz, dlatego tylko zostały te notki. I niczego się przez te lata nie nauczyłeś. Coś mi się wydaje, że dzisiaj będę mulił nad pustą kartką.

Wczoraj napisałem optymistyczny wpis , a dzisiaj niemal nie mogę funkcjonować. Rano jedynie wysłałem tekst do kolejnego czasopisma. Odmowa z poprzedniego, że ogólnie tekst niezły, ale koncentruje się na problemie obecności autoetnografii w ramach edukacji akademickiej. I chociaż forma ma charakter perfromatywny, to ich interesuje performatyka jako taka.   Propozycja, abym poszukał czasopisma poświęconego AE. Szukam. Tekst sam w sobie nie jest jakiś rewelacyjny, odkrywczy – to po prostu dobry tekst. Ale to słanie ciągle gdzieś jest męczące. Ogólnie jestem przemęczony. Źle sypiam. Nie mogę zasnąć, a jak zasnę to mam koszmary, łatwo się budzę. I to już od kilku miesięcy prawie. Oczy mnie ciągle pieką. Otworzyłem pliki z tekstami. Parę szkiców, rozgrzebane książki. Niezrobione, przerwane, gnijące teksty… Nie jestem pewien czy uda się je reanimować. No bo kiedy, no bo jak, jak ja walczę ze snem w ciągu dnia, a jak się kładę wieczorem, to nie mogę zasnąć…